Le Guere — czy można mnie za to winić?

c. 1916

George Le Guere (nazwisko czasem zapisywane także jako LeGuere lub Leguere) urodził się 17 lipca 1887 (lub 1881) roku w  w Memphis, Tennessee jako George Mulally. Jego rodzice nazywali się Henry Mulally (lub Mullaly) i Mary Leguere. Henry urodził się w Chelsea w Massachusetts, bardzo możliwe, że w 1860 roku (znalazłam taki rekord), a matka w Chicago w stanie Illinois. Le Guere było panieńskim nazwiskiem jego matki, a sam George powiedział:

French and Irish. Le Guere was my mother’s name. My real name is Mulally - but Le Guere - can you blame me?

Francuz i Irlandczyk. Le Guere było nazwiskiem mojej matki. Moje prawdziwe nazwisko to Mulally -  ale  Le Guere – czy można mnie za to winić?

W tym zdjęciu się zakochałam i, gdyby nie ono, pewnie nigdy nie napisałabym tego posta.

Urodził się w Memphis, ale w późniejszym czasie prawdopodobnie przeniósł w okolice Waszyngton D.C., ponieważ uczęszczał do Georgetown University, który ukończył w wieku dwudziestu lat (ok. 1907 roku). Na uniwersytecie wyróżniał się w pracy nad literaturą, był edytorem Georgetown College Journal, a także laureatem czterech złotych medali za angielski (angielską literaturę) i udział w debatach. Będąc z koledżu, George nabrał ambicji, by spróbować swoich sił na teatralnej scenie. Został pracownikiem biurowym na kolei, starając się zapomnieć o swoich wielkich marzeniach, prawdopodobnie bojąc się, że próba ich realizacji mogłaby okazać się fiaskiem, ale po pewnym czasie porzucił kolej i wyruszył do Nowego Jorku i zakręcił się przy Blanche Walch (było to około 1910-12 roku).

Na tle pozostałych aktorów Le Guere wyróżniał się przede wszystkim wyglądem: miał gęste, jasne i w dodatku falowane blond włosy (osobiście nazwałabym go drugą najlepszą czupryną po Charlesie Farrellu) i niebieskie oczy. Z tego powodu często grywał role młodych mężczyzn lub romantycznych kochanków.

After an engagement with Strongheart, he became leading man in Under Southern Skies, with Henry Walthall as the heavy. Since then Mr. LeGuere has created twelve parts on Broadway. He was with William Hodge in The Man From Home, playing the part of the American boy 830 times. He was in Rebellion with Gertrude Elliott, in Mr. Woo with Walker Whiteside, The Dawn of a To-morrow with Eleanor Robson, and other equally popular plays....

Po roli w Strongheart, został głównym aktorem w Under the Southern Skies [nie mylić z filmem z 1915, do 1915 w karierze George’a mówimy tylko o produkcjach scenicznych], z Henrym Walthallem. Od tamtej pory Le Guere stworzył dwanaście ról na Broadwayu. Był z Williamem Hodge’em w The Man From Home, odgrywając rolę amerykańskiego chłopca 830 razy. Był też w Rebellion z Gertrude Elliot, w Mr. Woo z Walkerem Whiteside’em, w The Dawn of a Tomorrow z Eleanor Robson, i w innych równie popularnych sztukach.

Emily Stevens i Le Guere w The Soul of a Woman, 1915

Le Guere grywał w tamtym czasie (1912-15) z Leną Ashwell (The Shulamite), Lulu Glaser (Lola from Berlin), Davidem Warfieldem, Jane Cowl, Olive Wyndham, Adą Lewis i Emily Stevens oraz wieloma innymi. Podaję też nazwy kilku produkcji, w których Le Guere także się pojawił: The Top o' the Morning, The Auctioneer, The Bachelor's Romance, The Soul of a Woman.

Margaret Anglin i Le Guere w A Woman of No Importance, 1916 by White Studios NY

8 lipca 1913 roku, podczas występu w Divorcons na deskach Chestnut Street Theatre w Filadelfii (Pensylwania), Le Guere zszedł ze sceny w połowie sceny z Gertrude Dallas (która w późniejszych latach, tak samo jak George, dołączyła do aktorów Thanhousera). Po trzydziestu pięciu minutach oczekiwania przez zarówno Gertrude, jak i zgromadzoną w teatrze widownię, Le Guere został zwolniony, a wszystkie jego walizki bezceremonialnie wystawione na ulicę na tyłach budynku.

Więcej o tym wydarzeniu doniósł 9 lipca The Philadelphia Time:

The cause of the trouble, as explained by William A. Page, manager of the theatre, was as follows: 'During the scene in the second act between Miss Dallas, as the wife, and Mr. LeGuere, as the lover, Mr. LeGuere forgot his lines and made several mistakes. Miss Dallas prompted him, quietly at first, and then audibly. Mr. LeGuere became very angry, possibly because the audience detected his errors, and when she finally gave him a direct correction of one of his lines, he said: 'Oh, very well, if you know it all, finish the act by yourself.

Then he turned abruptly and walked off the stage, refusing to return and continue the performance. Miss Dallas did the best she could to do improvise a monologue carrying out the idea of the scene, and when the other actors finally finished the act with her, she had hysterics. Mr. LeGuere refused to apologize, and so was not permitted to finish the week.... While Mr. LeGuere is a clever actor, it is possible that success has turned his head. He has told everyone in the past few days that David Belasco had engaged him for next season, and that Augustus Thomas was endeavoring to get Belasco to release him so that he could be starred in a new Thomas play....

Przyczyną problemów, jak wyjaśnił William A. Page, menadżer teatru, było, jak następuje: Podczas sceny w drugim akcie pomiędzy panną Dallas jako żoną i panem Le Guere w roli jej kochanka, Le Guere zapomniał swojej kwestii i popełnił kilka błędów. Panna Dallas kilkukrotnie próbowała mu podpowiadać, najpierw po cichu, potem już dużo głośniej. Le Guere bardzo się zdenerwował, prawdopodobnie dlatego, że widownia zorientowała się, że się pomylił, a kiedy Dallas w końcu podpowiedziała mu całą, właściwą kwestię, powiedział: „No dobra, skoro znasz ją [kwestię] całą, to dokończ ten akt sama.”

Później odwrócił się na pięcie i zszedł ze sceny, odmawiając powrotu i kontynuacji występu. Panna Dallas robiła co tylko mogła, żeby zaimprowizować monolog i pozostać w koncepcji sceny, a kiedy pozostali aktorzy dokończyli z nią akt, zaczęła histeryzować. Le Guere odmówił przeproszenia Dallas i nie dostał pozwolenia na dokończenie tygodnia [wystawianie tej samej sztuki]. Podczas gdy Le Guere jest znakomitym aktorem, możliwe, że sukces zawrócił mu w głowie. W ostatnich dniach rozpowiadał wszystkim, że David Belasco [producent teatralny, znany głównie z teatru Belasco w Nowym Jorku, pomógł rozpocząć kariery takich aktorów jak Mary Pickford, Lenore Ulric i Barbara Stanwyck] zatrudnił go na następny sezon i że Augustus Thomas [znany scenarzysta] starał się, żeby Belasco z niego zrezygnował, by Le Guere mógł zagrać w najnowszej sztuce Thomasa.

Z autografem, by Frank C. Bangs, 1916

Le Guere postawił pierwsze kroki w przemyśle filmowym dopiero w 1915 roku, więc można zakładać (ponieważ brakuje źródeł, które mogłyby powiedzieć coś więcej), że w latach 1913-15, po swoim popisie w Filadelfii, związał się z Belasco i Thomasem. 

Jego pierwszym filmem był The Bachelor’s Romance wyprodukowany w 1915 roku przez Famous Players (założona przez Alfreda Zukora w 1912) i dystrybuowany przez Paramount Pictures. Dla Thanhousera zagrał, również w 1915, w The Seventh Noon. Pracował również z Pathé, Universal, Metro (The Soul of a Woman, The Turmoil, The Upstart, The Blindness of Love) oraz Essanay Studios (The Blindness of Virtue, 1915). Jesienią 1915 roku raport branżowy (takie raporty często publikowane były w magazynach filmowych) doniósł, że Le Guere był przez jakiś czas związany z Rolfe Photoplays (grał dla nich w 1916 roku Lionel Barrymore). W grudniu tego samego roku Le Guere, podczas pracy z Metro na planie filmowym w Jacksonville (Floryda), został mocno podeptany podczas pracy z tłumem 400 statystów i na dwa dni musiał pozostać na uboczu scen [produkcja, jak podejrzewam, dalej szła, ale co się dziwić, Wallace’a Reida w 1919, po tym, jak rozciął sobie głowę na trzy cale, zaszyli sześcioma szwami, naszprycowali morfiną i kazali dalej grać, to były czasy, kiedy przedstawienie musiało trwać].

Le Guere na scenie, rola i data nieznane.

Mimo pracy w przemyśle filmowym Le Guere wciąż grywał na scenie (więc incydent z Filadelfii aż tak mu nie zaszkodził). W sezonie 1915-16 pojawiał się na scenie z Margaret Anglin i Holbrookiem Blinnem w A Woman of No Importance.

Do 1916 roku ukształtował się pewien schemat – Le Guere był obsadzany w głównych rolach, przede wszystkim jako młodzieniec. Mając więc prawie 29 lat grywał młodszych od siebie o prawie dekadę, ale, po obejrzeniu jego zdjęć oraz fotografii z planów filmowych można się zgodzić, że Le Guere wyglądał na zdecydowanie młodszego, niż wskazywała na to data jego urodzenia.

Notatka dyrektorska z tamtego roku zawierała informacje, że w wolnym czasie Le Guere lubił jeździć konno, uprawiać sporty wodne oraz pisać krótkie opowiadania. Mierzył 175 centymetrów wzrostu i ważył 66 kilogramów. Był wtedy zatrudniony przez Lasky’ego w Hollywood w Kalifornii.

Le Guere i Ann Murdock w Envy (The Seven Deadly Sins), 1917

W 1917 roku pojawił się na ekranie z Shirley Manson w The Seven Deadly Sins, za które jest właściwie najlepiej do dziś pamiętany (jeśli już ktoś w ogóle o nim pamięta). The Seven Deadly Sins było serią siedmiu pięciorolkowych filmów (jedna rolka to od 11 do 15 minut), które składały się później w spójną całość, a każda część skupiała się na jednym z siedmiu grzechów głównych, w kolejności: zazdrość, pycha, nieczystość, chciwość, gniew, lenistwo i coś nazwane „siódmym grzechem” (podobno nieumiarkowanie w jedzeniu i piciu, gluttony, został uznane za zbyt obraźliwe na tytuł filmu, nie pytajcie). W serii tej Le Guere grał rolę Adama Moore’a, a Manson Eve Leslie (imiona bohaterów nieprzypadkowe). Z bardziej znanych aktorów grali z nimi jeszcze Ann Murdock (Betty Howard „Zazdrość” i „Siódmy Grzech”), Nance O’Neill (Alma „Chciwość” i „Siódmy Grzech”), Holbrook Blinn (Eugene D’Arcy „Pycha” i „Siódmy Grzech”). Co ciekawe, role tych samych grzechów odgrywali różni aktorzy, prawdopodobnie pojawiali się w grupowych scenach.

Norma Talmadge i Le Guere, The Way of a Woman, 1919

W swoim szkicu z około 1920 roku Helen Hoerle odnotowała:

Posiadając chłopięcą osobowość i młodzieńczą postawę, George Le Guere jest typem, który najprawdopodobniej będzie grywał młodzieniaszków, kiedy będzie już stary i osiwiały, ale nie będzie to trwało długo. Jego francuska krew daje mu czarującą manierę, która zachwyca zarówno na scenie, jak i poza nią, a irlandzkie korzenie obdarzyły go poczuciem humoru, które, jak sam powiedział, uratowało mu skórę wiele razy, ponieważ łatwiej jest się śmiać niż płakać, a osoba z uśmiechem na końcu wygrywa. Jeśli to prawda, to George Le Guere powinien wygrać – robił to i wciąż robi, ponieważ zarówno scena, jak i ekran cierpią na niedobór tego typu i tych umiejętności. 

W latach dwudziestych Le Guere pojawił się w zaledwie czterech filmach, więcej czasu i energii poświęcając na pracę w teatrze. Lata trzydzieste przyniosły ze sobą koniec niemej pantomimy na ekranie i zupełną nowość – dźwięk z obrazem. George zagrał w czterech talkies: Men Without Women z 1930 roku, Three Cornered Moon (bez kredytu za rolę), No Marriages Ties (znowu, bez kredytu za rolę) i The Cat and the Fiddle z Ramonem Novarro i Jeanette MacDonald (bez kredytu). The Cat and the Fiddle miał premierę w lutym 1934 roku i pozostał ostatnim filmem George’a Le Guere, o którym niewiele później wiadomo.

Na scenie w Old Soak około 1922, drugi aktor nieznany.

Pod koniec życia Le Guere mieszkał w St. Johnland Nursing Center w Kings Park na Long Island. Zmarł 21 listopada 1947 roku w wieku 60 lat w szpitalu św. Łukasza w Nowym Jorku. Został pochowany na cmentarzu Woodland na Bronksie.

https://www.familysearch.org/

Le Guere zagrał w około 33 filmach, 29 niemych i 4 dźwiękowych, w tym jednym nakręconym częściowo w technikolorze. Wystąpił w ogromnej ilości produkcji scenicznych i właściwie nie da się zliczyć, ile razy pojawiał się na deskach teatrów, ale skoro jedną sztukę wystawiał nawet po 830 razy, to możemy sobie pewne liczby wyobrazić. Dzisiaj ma swoją stronę na Wikipedii, która zawiera bardzo krótką notatkę i najprawdopodobniej niewłaściwe miejsce urodzenia. W 1995 roku Q. David Bowers podjął się napisania jego krótkiej notatki dla oficjalnej strony Thanhousera, na której przede wszystkim się opierałam, podczas pisania tego posta.

Z Mary Phillips w Old Soak, 1922

 Sto lat później spośród filmów z udziałem George'a Le Guere zachowały się:

The Bachelor’s Romance (1915, niepotwierdzone)

The Commuters (1915), kopię przechowuje Biblioteka Kongresu

The Turmoil (1916), kopię przechowuje MGM

The Passing of the Third Floor Back (nagrany w 1916, ale wypuszczony w 1918)

The Birth of a Race (1918), kopię przechowuje Biblioteka Kongresu

The Way of a Woman (1919), niekompletną kopię przechowuje National Film and Television Museum w Londynie (brakuje finałowej sceny)

Mama’s Affair (1921), kopię przechowuje Biblioteka Kongresu

I cztery filmy dźwiękowe.

ŹRÓDŁA:

A Pictorial History of the Silent Screen by Daniel C. Blum, 1953

http://www.thanhouser.org/tcocd/Biography_Files/lsuh6r.htm

https://digitalcollections.nypl.org/search/index?utf8=%E2%9C%93&keywords=George+Le+Guere

https://www.ibdb.com/broadway-cast-staff/george-le-guere-80403

https://en.wikipedia.org/wiki/George_Le_Guere

http://www.imdb.com/name/nm0499548/

http://chroniclingamerica.loc.gov/search/pages/results/?state=&date1=1906&date2=1925&proxtext=George+Le+Guere&x=14&y=23&dateFilterType=yearRange&rows=20&searchType=basic

https://web.stanford.edu/~gdegroat/NT/oldreviews/woaw.htm

https://www.tapatalk.com/groups/monsterkidclassichorrorforum/7-deadly-sins-1917-t32690.html