Wspomnienia o Olive: Hair of gold and a neck of curls, it's a flapper girl — biografia Olive Thomas cz. VI, ostatnia

Olive by Maurice Goldberg

Olive miała świadomość, że jej widzowie uwielbiają oglądać ją w roli nastolatek, dziewczyn tak młodych, że prawie dzieci i szkolnych uczennic, ale w głębi duszy obawiała się tych ról i nie chciała, by przyklejono jej łatkę aktorki grającej tylko niedojrzałe role.

January 6, 1920
Helen Rockwell
Exhibitor’s Trade Review

"But I want to create a certain role," she explained.  "You see Mary is the kid in pictures; Norma does drama; Constance is the flippant, flighty wife; Dorothy the hoyden; Nazimova is exotic and steeped in mystery, my Jack does boys, while I-I-why don't you see, I am just nothing at all

Chcę stworzyć konkretną rolę, wyjaśniła [Olive]. Widzisz, Mary [Pickford] gra dzieci, Norma [Talmadge] kręci dramaty, Constance [Talmadge] jest bezceremonialną, trzpiotką, Dorothy [Gish] wciela się w rozpuszczone dziewczyny; [Alla] Nazimowa jest egzotyczna i tajemnicza, mój Jack gra chłopców, podczas gdy ja — ja, widzisz, ja jestem po prostu niczym!

I am nothing in particular.

[Jako aktorka] nie jestem niczym szczególnym.

I hate my pictures.  What's the use of pretending I like my pictures when I don't.  When they show me one of my pictures up at the Selznick projection room I can't get a person to sit with me.  I 'pan' myself so hard they refuse to listen.  I think I'm awful.

Nienawidzę swoich filmów. Po co mam udawać, że je lubię, skoro tak nie jest. Kiedy pokazują mi je w kabinie projekcyjnej u Selznicka, nikt nie chce koło mnie siedzieć. Krytykuję samą siebie tak mocno, że nie chcą mnie już słuchać. Uważam, że jestem okropna.

Oh, sometimes I'm not so bad, she admits grudgingly, but usually my face looks funny or my hair is not right or my tears look faked.

Och, czasami nie jestem aż taka zła, przyznaje, uśmiechając się, ale zwykle moja twarz wygląda śmiesznie, włosy źle się układają albo widać, że łzy są fałszywe.

Like Peter Pan we can't imagine that Olive Thomas will ever grow up.

Zupełnie jak Piotruś Pan, nie wyobrażamy sobie, że Olive Thomas kiedykolwiek dorośnie.

Footlights and Shadows

W lutym 1920 roku miał premierę, dziś zaginiony, Footlights and Shadows, film oparty na krótkiej historii Out of the Night autorstwa Josephine Miller. Tytuł opowiadania miał być początkowo również tytułem filmu i wciąż można go spotkać w takiej formie w różnych magazynach, które donosiły o kolejnych wieściach z planu, jednak został on zmieniony na Footlights and Shadows na krótko przed premierą.

Na początku marca na ekrany wszedł również Youthful Folly, dziś zaginiony, w 1920 roku wyróżniający się na tle pozostałych filmów Olive tym, że pomogła w pisaniu scenariusza do tej produkcji.

Olive i Crauford Kent, Youthful Folly

Również w marcu Faith Service z Exhibitor’s Trade Review donosiła:

They have a kiddie with them. Six years old. Of the masculine gender. […] The kiddie is Olive's brother's boy. Last summer the mother died and Olive adopted the small nephew. Just at present he is going to school in Tarrytown. At the date of my talk with Olive she was expecting him the following day to come to New York, while she bought for him a velvet suit and a fur overcoat.

[Jack i Olive] mają ze sobą dziecko, sześcioletniego chłopca [James Duffy Jr.]. To syn brata Olive [Jamesa]. Zeszłego lata zmarła jego matka i Olive adoptowała małego bratanka. Obecnie chłopiec uczęszcza do szkoły w Tarrytown. W dniu naszej rozmowy Olive oczekiwała jego przyjazdu następnego dnia z Nowego Jorku. Kupiła dla niego garnitur z welwetu i futrzany płaszcz.

10 maja 1920 roku miała miejsce premiera The Flapper [polskie tłumaczenie Podlotek] — filmu, dzięki któremu Olive odcisnęła swój ślad w historii kina i, choć nie dane było jej być tego świadkiem, została pierwszą odtwórczynią tej roli. Moda na chłopczycę trwała przez całe lata 20. XX wieku.

W świetnie zachowanym do dziś The Flapper, który wyreżyserował Alan Crosland, a scenariusz napisała Frances Marion, prawie dwudziestosześcioletnia Olive zagrała rolę szesnastoletniej Ginger King, dorastającej w nudnym Orange Springs na Florydzie, gdzie umówienie się z chłopcem na szklankę soku było uważane za skandal. Z powodu swojego skandalicznego zachowania, które obejmowało wsiadanie na prowadzoną przez Billa ( w tej roli Theodore Westman Jr., brat Nydii Westman] łódkę i wychodzenie z nim na skandaliczną szklankę soku, Ginger zostaje wysłana do szkoły z internatem w Lake Placid w Nowym Jorku.

The Flapper reklamowany na Times Square, 29 kwietnia 1920 (po prawej)

The Flapper to najlepiej zachowany i jeden z najważniejszych filmów w karierze Olive. W 2005 roku został wydany, z pomocą Hugh Hefnera, na DVD jako część The Olive Thomas Collection.

The Flapper

Lipiec 1920, Photoplay

Olive Thomas and Jack Pickford are together again. Padre Selznick sent Ollie west to make some pictures and Jack works there anyway, so a grand reunion was had by all. Jack presented Olive with a new car and Olive spent a full week's salary on a new dog for Jack.

Olive Thomas i Jack Pickford znów są razem. Tata Selznick wysłał Olive na wschód [mowa o Nowym Jorku], żeby nagrała trochę filmów, a Jack i tak tam pracuje, więc wielkie ponowne spotkanie miało miejsce. Jack sprezentował Olive nowe auto, a Olive spędziła tygodniową wypłatę na nowego psa dla Jacka.

Olive i Jack na pokładzie RMS Berengaria,
11 sierpnia 1920, zdjęcie by Underwood&Underwood
(oczyszczone przeze mnie)

W tym czasie zarówno Olive, jak i Jack, byli zmęczeni ciągłą pracą i tym, jak rzadko mogli spędzać razem czas. Podobno już od dawna myśleli o wspólnych wakacjach — zdecydowali się więc na Europę. 11 sierpnia 1920 roku, razem z takimi sławami jak siostry Norma i Constance Talmadge oraz Dorothy Gish, która podróżowała razem z matką, wsiedli na pokład pływającej dla Cunard Line RMS Berengarii i popłynęli na wspólne wakacje.

Do celu dopłynęli 20 sierpnia, a Jack wspominał później, że podczas rejsu Olive urządziła dla niego przyjęcie-niespodziankę z okazji dwudziestych czwartych urodzin, których data przypadała na 18 sierpnia.

Ostatnie znane nagranie Olive, 11 sierpnia 1920 na pokładzie RMS Berengaria

Pomiędzy dniem, w którym para aktorów przybyła do Paryża i zameldowała się w hotelu Ritz, a 5 września, Jack wybrał się jeszcze, bez Olive, na kilka dni do Londynu w celu zakupienia kilku szytych na miarę garniturów (potem miał je wykorzystać na planach swoich filmów). Jack wrócił do Paryża w sobotę, piątego września. Razem z Olive zjedli tego dnia obiad z grupą przyjaciół, a potem do późna wędrowali po ulicach miasta oraz różnych kawiarniach. Jedną z nich była znajdująca się na Montmartre Le Rat Mort. Do pokoju hotelowego wrócili około 3 nad ranem, oboje pijani (wszyscy wiedzieli, że Jack i Olive nie stronili od dobrych imprez i alkoholu). Oboje byli zmęczeni, a musieli wcześnie wstać, ponieważ kupili miejsca w lecącym z samego rana do Londynu samolocie. Jack nalegał, żeby nie próbowali się pakować, kiedy w głowach wciąż szumiał im alkohol. Mogli to przecież zrobić za kilka godzin. Jack położył się do łóżka, podczas gdy Olive, trochę poirytowana (możliwe, że się posprzeczali), napisała krótką notatkę do matki, w której informowała, że zamierzają z Jackiem opuścić Europę 11 września i obiecywała skontaktować się, kiedy będą już na wracającym do Ameryki statku.

Olive rozbolała głowa. Jack namawiał ją, żeby pogasiła światła i również położyła się do łóżka, ale ona postanowiła pójść do łazienki i zażyć środki przeciwbólowe (albo Jack jej to poradził, są różne wersje). W tamtym czasie nie miały one oczywiście formy współczesnych tabletek i przechowywane były w formie proszku w szklanych butelkach (proszek rozpuszczało się w wodzie). Ta decyzja przypieczętowała dalszy los Olive — następnym wydarzeniem, jakie nastąpiło po tym, jak zniknęła w łazience, był jej krzyk. Zawołała: Mój Boże! (My God!)

Jack wyskoczył z łóżka i pobiegł do żony, chwytając ją w ramiona. Krzyknęła do niego, by sprawdził, co znajduje się w butelce.

Tak pisała w swojej autobiografii Sunshine and Shadow Mary Pickford, wspominając wersję wydarzeń, którą opowiedział jej Jack:

Jack looked and said, "No, Ollie; only the aspirin bottle is here."

Ollie gave another scream. "Then I've taken poison!"

Jack popatrzył i powiedział:

— Nie, Ollie; tutaj [w szafce] jest tylko butelka z aspiryną.

Olive znów krzyknęła.

— W takim razie wzięłam truciznę!

Jack próbował pomóc Olive, zmuszając ją do wypicia prawie piętnastu szklanek wody. W tym czasie obsługa hotelowa wezwała już lekarza. Kiedy lekarz w końcu przybył na miejsce, przepłukał żołądek Olive trzy razy, podczas gdy Jack cały czas trzymał ją w ramionach.

O dziewiątej rano Olive została zabrana do amerykańskiego szpitala w Neuilly-sur-Seine. Lekarze powiedzieli Jackowi, że Olive zażyła chlorek rtęci, który, w połączeniu z wcześniej wypitym przez nią alkoholem, był zabójczą miksturą (bez alkoholu zresztą też; warto mieć również na uwadze, że przypadki pomylenia chlorku rtęci z innym proszkiem/lekarstwem nie należały w tamtych czasach do kompletnej rzadkości, takie rzeczy się jak najbardziej zdarzały). 

Los Angeles Examiner donosił później, powołując się na słowa Jacka:

She didn't want to die. She took the poison by mistake.

We both loved each other since the day we married. The fact that we were separated months at a time made no difference in our affection for each other. She even was conscious enough the day before she died to ask the nurse to come to America with her until she had fully recovered, having no thought she would die.

She kept continually calling for me. I was beside her day and night until her death. The physicians held out hope for her until the last moment, until they found her kidneys paralyzed. Then they lost hope. But the doctors told me she had fought harder than any patient they ever had.

She seemed stronger the last two days. She was conscious, and said she would get better and go home to her mother.

Olive nie chciała umrzeć. Wzięła truciznę przez pomyłkę.

Kochaliśmy się od dnia, w którym się pobraliśmy. To, że czasem byliśmy oddzieleni od siebie przez całe miesiące, nie robiło żadnej różnicy w naszym uczuciu. Tego dnia, w którym zmarła, Olive była nawet wystarczająco przytomna, żeby poprosić pielęgniarkę, by pojechała z nią do Ameryki i została, dopóki całkowicie nie wydobrzeje, w ogóle nie myśląc o tym, że umrze.

Wciąż mnie wzywała. Byłe przy niej dzień i noc aż do jej śmierci. Lekarze podtrzymywali nadzieję do ostatniej chwili, dopóki nie okazało się, że obie jej nerki przestały działać. Wtedy stracili nadzieję. Ale powiedzieli mi, że Olive walczyła mocniej niż jakikolwiek ich wcześniejszy pacjent.

W ciągu ostatnich dwóch dni wydawała się silniejsza. Była przytomna i powiedziała, że poczuje się lepiej i wróci do domu, do swojej matki.

[…] I watched her eyes glaze and realized she was dying. I asked her how she was feeling and she answered: 'Pretty weak, but I'll be all right in a little while, don't worry, darling.

Obserwowałem jej oczy, które się zaszkliły i zdałem sobie sprawę, że umierała. Zapytałem ją, jak się czuje i odpowiedziała:

— Trochę słabo, ale za chwilę będzie w porządku, nie martw się, kochanie.

Mimo wysiłków lekarzy i własnej woli życia, Olive Thomas zmarła rankiem 10 września 1920 roku w American Hospital w Neuilly-sur-Seine, w ramionach swojego męża. Obecny przy jej łóżku był także Owen Moore.

Gazety od dnia jej śmierci spekulowały, że mogła popełnić samobójstwo. Powoływały się na plotki o tym, że w małżeństwie jej i Jacka przestało się układać. Niektórzy uważali też, że Olive mogła się dowiedzieć o zdradach Jacka (na które nie ma żadnych dowodów, owszem, Jack miał reputację kobieciarza, ale zdecydowanie ustatkował się pod tym względem po ślubie ze starszą od siebie Olive, której pragnął przede wszystkim imponować i nie chciał przed nią wypadać na dzieciaka). Jedną z najbardziej śmiałych teorii była ta o Olive, która zaraziła się od Jacka syfilisem (a chlorek rtęci, którym się zatruła, był wtedy używany jako środek pomocny przy sprzątaniu, zwłaszcza w łazienkach, ale również lekarstwo na sam syfilis), jednak, znów, poza plotkami nie ma żadnych dowodów, by Jack cierpiał na tę chorobę (miał później jeszcze dwie żony i mimo że z żadną nie doczekał się dzieci, to nie obiło mi się o uszy, by któraś narzekała na syfilis), a, jakby tego było mało, historię z syfilisem najprawdopodobniej wymyślił Florenz Ziegfeld, który był zwyczajnie wściekły, że Jack ożenił się z Olive i pociągnął ją z jego Follies do przemysłu filmowego, a potem jeszcze ożenił się z Marilyn Miller, kolejną Zielgeld Girl. (Później Flo Ziegfeld przeprosił za zmyślenie tej plotki, ponieważ widział, jaką przykrość sprawiało to Marilyn. Ziegfeld naprawdę uwielbiał niektóre ze swoich dziewczyn.).

Jack sprowadził ciało Olive do Ameryki. Przybyli do Nowego Jorku 25 września 1920 roku na pokładzie RMS Mauretania (siostrzany statek Lusitanii). Mary Pickford wiele lat później wspominała, że kilka miesięcy po śmierci Olive, Jack przyznał się, że jednej nocy, podczas podróży powrotnej, wstał z łóżka, nałożył na piżamę płaszcz i wyszedł na pokład statku z zamiarem rzucenia się do wody, ale kiedy już wspinał się na reling, pomyślał, że nie może tego zrobić. Głos w głowie podpowiedział mu:

You can't do this to your mother and sisters. It would be a cowardly act. You must live and face the future.

Nie możesz tego zrobić swojej matce i siostrom. To byłby akt tchórzostwa. Musisz żyć i zmierzyć się z przyszłością. 

Przyszłość nie okazała się jednak prosta, zresztą, nikt nie spodziewał się, że taka będzie, zwłaszcza dla kogoś takiego, jak Jack.

Pogrzeb Olive odbył się 29 września 1920 roku protestanckim kościele św. Tomasza w Nowym Jorku. Olive została tymczasowo pochowana w krypcie na Bronksie, na cmentarzu Woodlawn, gdzie w rok później zostało ukończone jej skromne mauzoleum z nazwiskiem Pickford (co może świadczyć o tym, że przytłoczony żałobą Jack pragnął kiedyś zostać pochowany razem ze swoją ukochaną żoną). Na pogrzebie nie zjawiła się Mary Pickford, ale były obecne matka Jacka i jego siostra Lottie. Mary, choć nieobecna, przysłała mnóstwo bukietów róż, orchidei i lilii — były to jedne z ulubionych kwiatów Olive. Wśród żałobników znalazła się oczywiście również cała najbliższa rodzina Olive — jej dwaj bracia, matka i ojczym. Trumnę nieśli Owen Moore, Gene Buck, Thomas Meighan (ten sam, który cztery lata wcześniej był jednym świadkiem na jej ślubie), Harrison Fisher, Myron Selznick, Harry Carrington, William Kelton i Alan Crossland. Na pogrzebie zjawili się również Fred Almey, który był wśród przyjaciół, z którymi Olive zjadła swój ostatni obiad w Paryżu; Florence i Lewis J. Selznickowie razem z synami Davidem i Myronem, Katherine McCarthy, Mabel Normand, Marguerite Cassidy, Helen Maxwell, Dudley Field Malone, George Derr i William Semon.

Moment wyniesienia trumny z katedry św. Tomasza, by Underwood&Underwood

Mauzoleum Olive na Woodlawn Cemetery w 2009 roku by Anthony22/wikipedia

Mauzoleum Olive po odreastaurowaniu w sierpniu 2016, Neil Funkhouser/findagrave

4 października, prawie miesiąc po śmierci Olive, na ekrany wszedł jej ostatni film, Everybody’s Sweetheart.

Everybody's Sweetheart (kompletny film obecnie w zbiorach George Eastman House)

Olive nie pozostawiła żadnego testamentu. 27,644 ówczesnych dolarów, które pozostawiła, zostały podzielone pomiędzy jej matkę, braci i Jacka (obecnie byłoby to około 359 tysięcy dolarów). Jack nie przyjął pieniędzy, oddając swoją część matce Olive i w ten sposób zamknął usta wszystkim, którzy snuli teorie, że zabił żonę, żeby dobrać się do jej pieniędzy.

22 listopada 1920 roku została zorganizowana aukcja, na której sprzedano kilka należących do Olive przedmiotów. Mabel Normand, przyjaciółka Olive, kupiła czternastokaratową, złotą papierośnicę za 50 dolarów. Poza tym, Mabel kupiła jeszcze zestaw przyborów toaletowych składający się z dwudziestu elementów (szczotki, lusterka itp.), które Olive dostała swego czasu w prezencie od Jacka. W jej ręce powędrowały również broszka z pereł i diamentów, sprzedana za 500 dolarów i platynowy zestaw biżuterii i szafirową gwiazdą za 425 dolarów. Producent Lewis Selznick kupił jeden z należących do Olive samochodów za cenę, która nie została ujawniona.

W ten sposób docieramy do końca historii Olive, której śmierć okazała się jednym z pierwszych wielkich skandali wczesnego Hollywood. Rok 1920 był pod tym względem szczególnie intensywny, ze względu na nagłą śmierć Clarine Seymour (21 kwietnia),  Ormera Lockleara (2 sierpnia) i Roberta Harrona (dobrego znajomego, jeśli nie przyjaciela Jacka Pickforda, który zmarł w podejrzanych okolicznościach 5 września). 26 września w Studiu Roberta Bruntona, odbyła się uroczystość żałobna ku pamięci Clarine, Ormera, Roberta i Olive. Cała czwórka została upamiętniona w wygłoszonej przez Williama Desmonda Taylora mowie.

Po śmierci Olive Jack na pewien czas przeniósł się za kamerę:
 tutaj kręci film Mary, Through The Back Door w 1921 roku.
Warto zwrócić uwagę na czarną opaskę na ramieniu Jacka, znak żałoby po Olive.

Jack Pickford, który w późniejszych latach ożenił się jeszcze dwa razy (najpierw z Marilyn Miller w 1922 roku, później z Mary Mulhern w 1930), został swoim największym wrogiem. Coraz więcej pił. Przestał nadawać się do grania ról uroczych młodych chłopców, na których opierała się jego kariera i był zbyt niski, by wiarygodnie wypadać w rolach dorosłych mężczyzn. Pogłębiające się uzależnienie od alkoholu wraz z łamiącą się karierą, doprowadziło do rozpadu jego małżeństwa z Marilyn w 1927 roku. Z Mary układało mu się niewiele lepiej.

Ślub Jacka i Marilyn. Douglas Fairbanks stoi obok Mary, Marilyn i Jack, za nimi Charlie Chaplin, w tle rozmazana może stać Lottie Pickford, obok Jacka stoi Mary Pickford Rupp i Charlotte Smith Pickford, 31 lipca 1922

 Mimo że śmierć Olive należała już do przeszłości, wydarzenie to w pewien sposób przypieczętowało los Jacka. Zmarł młodo, w wieku 36 lat, 3 stycznia 1933 roku w Neuilly-sur-Seine, w tym samym szpitalu, w którym trzynaście lat wcześniej zmarła jego pierwsza żona i miłość jego życia, Olive Thomas.  Pochowany został razem ze swoją zmarłą w 1928 roku matką na cmentarzu Forest Lawn w Glendale, w Kalifornii, daleko od Olive, z którą prawdopodobnie chciał spocząć. Za swoje zasługi dla przemysłu filmowego Jack otrzymał własną gwiazdę na Hollywood Walk of Fame. Ollie na swoją wciąż czeka.

Życie jest zbyt krótkie, a kaprysy losu zbyt zabawne, by dać się zepchnąć za kulisy, powiedziała Olive w 1917 roku.

The Glorious Lady

Za pomoc w tworzeniu biografii Olive i udzielanie odpowiedzi na wszystkie moje pytania dziękuję Caitlin H. i Kathie W.

Źródła:
tytuł posta: The Lumineers — Flapper girl
Vogel Michelle, Olive Thomas: The Life and Death of a Silent Film Beauty, McFarland Publishing Company, 2007
The New Coven of Olive Thomas on Facebook — https://www.facebook.com/groups/22662092916/
EYE Filmmuseum Amsterdam
http://www.silentera.com/taylorology/issues/Taylor33.txt
http://thegloriousolivethomas.tumblr.com
https://en.wikipedia.org/wiki/Olive_Thomas
https://en.wikipedia.org/wiki/Jack_Pickford
http://www1.assumption.edu/ahc/1920s/Olive%20Thomas/default.html?PHPSESSID=15b667bd49067bc720e96217b2de9230
http://www.nitrateville.com/viewtopic.php?f=3&t=16627&p=123276&hilit=olive+thomas#p123276
http://www.post-gazette.com/lifestyle/2010/09/26/Olive-Thomas-the-original-Flapper-and-a-Mon-Valley-native-still-fascinates/stories/201009260258
http://www.silentsaregolden.com/articles/lpolivethomasdeath.html
https://paradiseleased.wordpress.com/tag/jack-pickford/
http://silenceisplatinum.blogspot.com/2010/02/miss-olive-thomas.html
http://brightlightsfilm.com/the-man-who-had-everything-the-curious-case-ofjack-pickford-and-the-new-york-times/#.WZYMiVFJbIU
http://www.silenthollywood.com/olivethomas.html
http://gw.geneanet.org/tdowling?lang=en&p=olive&n=thomas
https://silent-hall-of-fame.org/index.php/our-stars/stars-q-u/olive-thomas
http://chroniclingamerica.loc.gov/search/pages/results/?state=&date1=1916&date2=1920&proxtext=olive+thomas&x=0&y=0&dateFilterType=yearRange&rows=20&searchType=basic
https://www.findagrave.com/cgi-bin/fg.cgi?page=gr&GRid=3714
http://www.spletnik.ru/blogs/pro_zvezd/138956_oliv-tomas-pervaya-devushka-skandal-gollivuda
https://storiesofthesilent.wordpress.com/2014/09/20/through-the-back-door/
http://projects.latimes.com/hollywood/star-walk/jack-pickford/
https://storiesofthesilent.wordpress.com/2016/09/20/the-final-years-of-jack-pickford/
.